روش اصولی ترجمه گام هفتم

در تجزیه و تحلیل متن مبدأ، ضمن بررسی نوع واژگان و ساختارهای انتخاب شده توسط نویسندۀ اصلی و ضمن بررسی معانی آنها، لازم است که مترجم به سبک (style) مورد استفاده در متن مبدأ نیز که عامل مهم دیگری در تعیین شیوۀ بیان او در زبان مقصد است ، توجه نماید. منظور از سبک، شیوۀ بیان رسمی، غیر رسمی، ادبی، کوچه بازاری، لفظ قلم یا کتابی، محاوره ای، علمی، فنی، خشک، طنزآمیز، کنایه آمیز و غیره است که خاص یک فرد یا خاص یک قشر و طبقۀ اجتماعی است: مانند سبک نویسندگانی چون آل احمد، جمالزاده، صادق هدایت، چخوف، بالزاک، دیکنز و غیره در نوشتن، سبک خوانندگانی مثل بدیع زاده، محمد نوری، بنان، خانم قانم و غیره در آواز و سبک حرف زدن بازاریها، دانشجویان، پائین- شهریها، بالا- شهریها، داش مشدیها، دیپلماتها و غیره در محیطهای خاص خودشان. لذا در جائی که متن مبدأ با سبک عامیانه ای نوشته شده، مترجم نباید در ترجمه از سبک علمی و رسمی و یا خیلی ادبی استفاده کند و بالعکس. مثلا در مصاحبه ای نیمه رسمی که در آن یک گزارشگر با یک کارگر بیکار صحبت می کند، شاید سؤالی مثل: (How did you become unemployed?) را اینطور ترجمه کنیم: (چطور شد که انداختندت بیرون؟)

بدیهی است که این جمله لحن بیش از حدعامیانه و حتی توهین آمیزی دارد و بهتر است آن را عوض کنیم و فرضاً بنویسیم: (چرا بیکار شدید؟) یا (چطور شد که شغلتان را از دست دادید؟) یا برعکس، در ترجمۀ جمله ای مانند: (I am writing a report on unemployment)، اگر نوشته باشیم: (اینجانب هم اکنون گزارشی پیرامون مسألۀ بیکاری به رشتۀ تحریر در می آورم)، جملۀ مان بیش از حد رسمی و به طور غیرضروری ادبی است و لذا مناسب نیست. به جای این جمله، کافی است بنویسیم: (بنده دارم گزارشی دربارۀ بیکاری می نویسم)