مشکل فکرهای بسته این است که دهان‌شان پیوسته باز است. از نعره هیچ فکر بازی نباید هراسید، اما باید از سکوت فکرهای بسته ترسید. صاحبان فکرهای بسته، صرفا دیوانگان تیمارستان و مردگان گورستان نیستند، بلکه دربرگیرنده‌ی آن عده که همیشه در نقش قفل ظاهر می‌شوند و همواره جزئی از مشکلات (و نه راه‌حل مشکلات) جامعه‌ی خود هستند، و نیز آن گروه از مردمان که فاقد استعداد و قدرت تشخیص ضرر و زیان تراوشات ذهنی (فکری) هستند، و بدون تاملی در بازخوردهای منفی و مثبت این تراوشات، صرفا درصدد تحقق یا تحمیل آنان هستند، نیز هست. صاحبان فکرهای بسته، همان‌هایی هستند که قرآن کریم در مورد آنان می‌فرماید: «أَفَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ‌ام عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا». در بیان قرآنی، دل و فکر بسته لزوما مترادف با بی‌سوادی نیست، چه بسا انسان‌هایی که سوادشان قفل دل‌ها و فکرشان می‌شود، چه بسا انسان‌های به‌ظاهر عالم و دانش‌ورزی که به تقلید از جاهلی برمی‌آیند و در مسیر او گام می‌نهند، و چه بسا اربابان اندیشه‌ای که با کتمان حقایق و واقعیت‌های فراسوی دانش و علم و فهم خود، زندانبان فهم و درک خود می‌شوند.   

2

در عالم سیاست، مشکل فکرهای بسته و دهان‌های باز بسیار افزون‌تر، ژرف‌تر و مخرب‌تر است. فکر باز و دهان بسته واقعا برای یک سیاست‌پیشه نعمت و سرمایه‌ای گرانسنگ است. سیاست‌پیشه تا لب به سخن نگشوده باشد، سخن اسیر اوست، و بعد از لب گشودن به سخن، اوست که اسیر سخن است. البته، با این بیان نمی‌خواهیم سیاست‌پیشگان را از سخن گفتن باز بداریم و یا به خاطر سخن گفتن سرزنش کنیم، و نیز نمی‌خواهیم بدانان بگوییم تا سیاست‌پیشه سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد - زیرا می‌دانیم سیاست‌پیشه باید با هنر نیکو سخن گفتن هنر خود را به نمایش بگذارد - بلکه می‌خواهیم آنان را به سخن مبتنی بر تفکر و تامل دعوت نمائیم، می‌خواهیم به آنان بگوییم تا زمانی که با فکری بسته سخن می‌گویند، از هر کلمه و کلامشان آفتی و آتشی برمی‌خیزد، می‌خواهیم بگوییم عرصه‌ی سیاست عرصه‌ی بازی هوش و هوشمندان است، عرصه‌ی تلاقی فکرهای پیچیده و عمیق است، عرصه‌ی گزیده‌گویی و نکته‌های تیز است، بنابراین، در این کارزارِ فکرها و سخن‌ها نباید بی اسپر و یا با تیغ چوبین وارد شد، باید ساعت‌ها اندیشید و ثانیه‌ها سخن گفت.

مرکز ترجمه STC