غزل حافظ ۱

 

الا یا ایها الـساقی ادر کاسا و ناولـها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

بـه بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگـشاید

ز تاب جعد مشکینش چه خون افـتاد در دل‌ها

مرا در منزل جانان چه امـن عیش چون هر دم

جرس فریاد می‌دارد که بربندید مـحـمـل‌ها

بـه می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

کـه سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

شـب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کـجا دانـند حال ما سبکـباران ساحـل‌ها

همـه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر

نـهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل‌ها

حضوری گر همی‌خواهی از او غایب مشو حافظ

مـتی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملـها

 

O beautiful wine-bearer, bring forth the cup and put it to my lips

Path of love seemed easy at first, what came was many hardships.

With its perfume, the morning breeze unlocks those beautiful locks

The curl of those dark ringlets, many hearts to shreds strips.

In the house of my Beloved, how can I enjoy the feast

Since the church bells call the call that for pilgrimage equips.

With wine color your robe, one of the old Magi’s best tips

Trust in this traveler’s tips, who knows of many paths and trips.

The dark midnight, fearful waves, and the tempestuous whirlpool

How can he know of our state, while ports house his unladen ships.

I followed my own path of love, and now I am in bad repute

How can a secret remain veiled, if from every tongue it drips?

If His presence you seek, Hafiz, then why yourself eclipse?

Stick to the One you know, let go of imaginary trips.

 

.

ترجمه مقالات پزشکی,ترجمه مقالات مهندسی,ترجمه متون دانشگاهی,ترجمه متون دانشجویی,ترجمه,ترجمه کتاب,ترجمه آلمانی,ترجمه فرانسوی